به هواي سر زلف تو ببندم زنّار
يا كه آشفته‌تر از طرّة موي تو شوم

ترك ناموس كنم، دست به ناقوس زنم
به كنشت آيم و زآن سوي به سوي تو شوم

يا شوم رند و «اناالحق» به حقيقت گويم
يا هياهو كنم و بندة «هو» يِ تو شوم

بيم بيماري آن نرگسِ بيمارم هست
اي خوش آن روز كه قرباني كوي تو شوم!

ترك من! تَرك جفا كن، ز من آموز وفا
ورنه از كف بدهم خوي و به خوي تو شوم

من نه آن بلبل زارم كه پس از داغ فراق
قانع از لالة‌ روي تو به بوي تو شوم

من كه خمخانه و ميخانه به يكباره كشم
كي دگر مستِ صراحيّ و سبوي تو شوم

جويباري ز سرشك مژه دارم به كنار
حاش‌لله كه به سيْرِ لبِ جوي تو شوم!

«مفتقر» واله و سرگشتة كوي تو بود
تا به كي در خَم چوگان تو گوي تو شوم